Local food edition
-
8 July 2019
-
Author , Food stylish & Photographer
Jariya Apichitkul
มันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดนึกสงสัยขึ้นมาตอนที่กำลัง
นั่งกินอยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยวชายสี่ ก็เลยลองเสิร์ชเน็ตว่าจริงๆแล้วทุกสาขารสชาติมันเหมือนกันจริงๆหรอ เพราะรู้สึกว่าที่กินอยู่มันเค็มๆต่างกับสาขาใกล้บ้านที่ก็ดูจะติดหวานไปหน่อย แล้วพอเสิร์ชเจอหน้า pantip หน้านี้ก็มีคนมาตอบเยอะอยู่พอสมควร ก็เลยคิดว่ามันก็น่าจะเป็นประเด็นที่น่าสนใจ จริงๆไม่ได้โกรธหรือจะว่าลุงที่กำลังลวกบะหมี่อยู่ แต่ก็ทำให้รู้ว่าพวกคนที่มากินร้านลุงก็คงน่าจะกินติดเค็มหรือเปล่า หรือจริงๆลูกค้าที่มากินร้านลุงเค้าอาจจะชอบที่แกใจดีชอบแถมน้ำซุปมีตีนไก่เยอะจากแกก็ได้
พอมานั่งนึกๆดูแล้วมันไม่ได้เพียงแค่ร้านชายสี่ขายบะหมี่เกี๊ยว คือมันจะเป็นร้านขายอาหารประเภทไหนก็ได้เลย ของหวานของคาว จะเป็น ผัดไท หอยทอด ขนมจีน ก๋วยเตี๋ยว อาหารตามสั่ง เราพบเจออาหารเมนูประเภทนี้อยู่เกือบทุกๆวัน การได้กินอาหารในร้านพวกนี้ถูกเก็บเป็นประสบการณ์ส่วนตัวที่แตกต่างกันของแต่ละคน ถ้าเอาคนห้าคนมาถามถึงร้านข้าวมันไก่ ก็คง
มีร้านที่กินกันประจำที่แตกต่างกันอาจจะเป็นร้านเดียวกันแต่ความรู้สึกต่างกันก็ได้ หรือให้เล่าถึงลุงหรือป้าเจ้าของร้านนิสัย
ก็คงจะต่างกัน
ร้านพวกนี้มีข้อแตกต่างมากมายเหลือเกิน ตั้งแต่เห็นป้ายหน้า
ร้าน การเขียนหรือจะใช้ตัวอักษร การทำป้ายต่างกัน บางร้าน
ไม่มีป้ายข้อความอะไรเลย ใช้วัตถุดิบที่แขวนอยู่หน้าร้าน บ้างก็เป็นไก่ต้มสีขาวถูกแขวนคออยู่ หรือที่ฮิตกันแทบทุกร้านก็จะเป็นครัว open air ไปเลยเห็นภาพการทำอาหารจากเชฟลุงๆป้าๆ
ครบรสกลิ่นเสียงมากๆ
ขั้นตอนต่อไปหลังจากเดินมาถึงหน้าร้านคือการสั่งอาหาร บาง
ร้านก็จะเป็นกระดาษรีไซเคิลใช้แล้วหนึ่งด้านถูกแบ่งตัดออกมาเป็นเล่มๆให้ใช้ต่อ บางร้านก็เป็นสมุดฉีกเป็นเล่มเล็กๆไปเลยสะดวกดี บางร้านก็ให้ตะโกนสั่งมาเลย แต่ไม่ว่าจะจดตัวตรงเต็มบรรทัด หรือจะพูดเสียงชัดถ้อยชัดคำขนาดไหน และป้าก็หันมาตอบรับคำขอของเราอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ การสื่อสารกับเชฟ
ในการสั่งอาหารก็ตกหล่นอยู่ดี เหมือนคุณสั่งก๋วยเตี๋ยวไม่งอก
แล้วได้มันมาเต็มชามอยู่ดีนั้นแหละ แต่ที่ดีและเป็นทุกร้านคือ
เมื่อมีโต๊ะว่าง เราไม่ต้องเป็นต่างชาติเราก็เข้าไปนั่งกินได้เลย
ไม่ชาจเพิ่มด้วย
ขั้นตอนการสั่งอาหารผ่านไปด่านต่อไปคือ ร้านพวกนี้จะมี shelf
น้ำให้บริการตัวเอง คือมันน่าสนุกตั้งแต่ที่เราเริ่มไม่แน่ใจว่าน้ำ
แข็งในถังกับแก้วพลาสติกสีขุ่นๆนั้นอันไหนจะสะอาดกว่ากันหรือบางร้านที่เหยือกน้ำวางบนโต๊ะ หลายร้านๆก็เป็นน้ำเปล่าธรรมดา นี้แหละ ถ้าเป็นร้านอากงอาม่า ก็จะเป็นชารสชาติประหลาด หรือจริงๆอากงอาม่าอาจจะได้คิดแล้วว่าถ้าลื้อกินชานี้คู่กับก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลามันจะเป็น combination ที่ลงตัวแล้ว แล้วใหญ่บางร้านใส่อุทัยทิพย์ หยดลงไปในถังน้ำกลิ่นสดชื่นหอมขึ้นจมูก
เลยทีเดียว
แต่ละขั้นตอนกับการกินอาหารในมื้อนึงก็มีเรื่องสนุกสนานขนาดนี้ จริงๆทุกร้านยังมีดีเทลที่แตกต่างกันกว่านี้ให้ได้สนุก จริงๆเหตุการณ์พวกนี้ก็ได้เจออยู่ในชีวิตประจำวันกันอยู่แล้ว
แต่แค่เพียงเรานึกถึงผัดไทขึ้นมา มันไม่ใช่เพียงแค่ภาพตัวอาหารและรสชาติของมันเท่านั้นที่เราจะได้ รูปแบบของร้าน
และตัวเจ้าของร้านก็เด่นชัดขึ้นมาในหัว หากเย็นวันนั้นคุณตั้ง
ใจว่าจะไปกินผัดไทของเฮียร้านเจ้าที่กินเป็นปกติ แล้ววันนั้น
เฮียเกิดปิดร้านขึ้นมาเพราะลูกป่วยหรือแกจะไปเที่ยวอะไรก็แล้วแต่ ก็ใช่ว่าผัดไทในเซเว่นจะมาตอบโจทย์เราเรื่องนี้ได้ มันจะต้องเป็นร้านนี้เท่านั้นมันไม่ใช่แค่อาหารเท่านั้นที่เป็นสิ่งที่เรานึกถึง เรากำลังนึกถึงว่าเรากำลังได้นั่งกินในร้านผัดไทของเฮีย รสชาติแบบนี้ ร้านริมถนนแบบนี้ แสงไฟที่สาดมาบนโต๊ะอาหารสีแดง แก้วน้ำแสตนเลสกับหลอดหลายสีที่เราเลือกไ้ สิ่งเหล่านี้มันจึงเป็น local food edition รูปแบบอาหารท้องถิ่นแบบเฉพาะตัวที่หาที่ไหนไม่ได้ สิ่งนี้จึงทำให้อาหารเมนูเดียวกันจากร้านสิบร้านไม่เหมือนกัน
ขอบคุณร้านอาหารเหล่านี้ที่เอื้อเฟื้อสถานที่ในการถ่ายทำ
ขอบคุณป้าและลุงเชฟๆที่ตั้งใจทำอาหารดีๆให้เราได้ชิม
*ภาพอาหารและสถานที่คือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงไม่ได้ใช้ตัวแสดงแทน
ขอบคุณร้านอาหารเหล่านี้ที่เอื้อเฟื้อสถานที่ในการถ่ายทำ
ขอบคุณป้าและลุงๆเชฟที่ตั้งใจทำอาหารดีๆให้เราได้ชิม
*ภาพอาหารและสถานที่คือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงไม่ได้ใช้ตัวแสดงแทน
ขอบคุณบุคคลเหล่านี้ที่ทำให้ทุกมื้ออาหารที่เกิดขึ้นไม่เงียบเหงาและออกมาสวยงาม
Photographer & Food stylish
Saharat Sujaritpakdee
Kunlanit Yodudom
Poonsiri Sanubol